Faiza stapt de trein op om naar het werk te gaan. "Vuile mensen, ga ergens anders zitten" krijgt ze naar het hoofd geslingerd door de enige passagier in de wagon. En daar blijft het niet bij ... Werken op de trein zou er in die omstandigheden niet inzitten. Dan maar naar een andere wagon? Nee, Faiza beslist om dit niet zoals zo vaak weg te relativeren. Want nee, die vrouw heeft niet gedronken en er schort niets met haar. Het is overduidelijk racistisch gedrag. Faiza keert terug, filmend naar de grond, en reageert met trillende stem: “ik mag zitten waar ik wil!”. Ze neemt plaats en doet alsof ze aan het werk is, maar zich concentreren is in die omstandigheden natuurlijk moeilijk. “Mevrouw vindt dat ik niet hier mag zitten” richt Faiza zich tot de passerende treinconducteur. Zijn reactie naar de vrouw is heel helder: stoppen met het racistische gedrag of eruit bij de volgende halte. Straf, want vele mensen zouden het voorval zouden relativeren. Dat deed deugd. Faiza twijfelt of ze het filmpje op sociale media zou delen. Dit toonde namelijk een kwetsbare kant van mezelf. Ik toonde het filmpje uiteindelijk aan mijn zus en een collega. Ze waren helemaal in shock. “Post dat maar”, zeggen een collega en haar zus geshockeerd. Faiza plaatste het, maar niet openbaar, slechts voor een beperkte groep en kreeg heel veel steunbetuigingen.
0 Opmerkingen
Faiza: De secretariaatsmedewerker die mijn verblijfsvergunning vroeg, verontschuldigde zich uiteindelijk bij mijn leidinggevende, maar zelf kreeg ik geen reactie van haar. Een andere collega kreeg wel een verontschuldigende reactie, namelijk: "Het was niet zo bedoeld." Ik werd furieus. Dit was een kantelpunt voor mij. Ik besloot om dit niet te laten passeren. Ik bereidde een lange mail voor naar deze medewerker, met de directeur en mijn leidinggevende in cc, waarin ik onder meer schreef: “Ik snap de reactie, maar dit kan niet. Zeker gezien het diversiteitsbeleid dat hier van kracht is. Ik wil vermijden dat dit voor andere mensen gebeurt.” Voordat ik de mail opgestuurd had, was mijn directeur in de pen gekropen, met de duidelijke boodschap dat dit niet opnieuw kon gebeuren. Hij stond hoger dan mij in de hiërarchie. Als doelwit heb je minder impact. Maar ik ging er toch nog verder mee door. Ik kende mensen van de cel diversiteit en sprak hen erover aan.
Faiza draagt een hoofddoek. Haar arbeidscontract was afgelopen, maar ze wilde nog verbonden blijven als vrijwillig medewerker. Dat is de gewoonte bij die werkgever. Het vrijwilligersstatuut moest via de decaan contractueel vastgelegd worden. De secretaris van de decaan stuurt daarover een mail naar de personeelsdienst, met Faiza en haar directe leidinggevende in cc. Een personeelsmedewerkster antwoordt: "Ja, maar mevrouw … moet dan wel een kopie sturen van haar verblijfsvergunning”. Faiza is nochtans geboren en getogen in Vlaanderen. "Mijn leidinggevende reageerde furieus op die mail. Zelf koos ik eerder voor 'killing with kindness'. Ik wou het vooroordeel van de agressieve 'allochtoon' niet bevestigen door agressief te reageren. Ik heb er een paar uur over gedaan en koos uit mijn 5 versies uiteindelijk het mailtje met ironische insteek. Ik schreef: 'Als u een kopietje van mijn Belgische ID-kaart wenst, doe ik dit met plezier.'"
Lees het vervolg van deze getuigenis: je verblijfsvergunning (deel 2) Ik liep op straat, wanneer een onbekende man tegen mij begon af te geven op Turken: “En de Turken dit… en de Turken dat…”. Ik heb zelf Turkse roots, moet je weten. Ik luisterde 5, 10, 12 minuten naar deze man, zonder tegen hem in te gaan. Toen hij was uitgeraasd zei ik: “Hey, ge zijt wel met een Turk aan het praten, hè. Kom, we gaan er eentje drinken."
|
Omwille van privacyredenen hebben we de namen van de betrokkenen gewijzigd. mAAKTE JIJ
|