wie krijgt het woord?

Luc, witte man:
Tijdens een conferentie deed ik mee aan een oefening over seksisme op de werkvloer. Bij elke stelling moesten de deelnemers een positie in de ruimte innemen. De posities waren "eens" , "ik weet het niet", een "oneens". De vraag luidde plots: “Tijdens teamvergaderingen worden vrouwen meer onderbroken dan mannen.” Ik ging in het midden staan. Ik had er geen idee van hoe de collega’s dat ervaarden. Op het einde van de oefening kreeg ik de opdracht mee om met mijn bevindingen aan de slag te gaan op mijn werk. Enkele dagen later stelde ik de vraag aan een vrouwelijke collega. Ze merkte op dat vrouwen inderdaad minder het woord nemen of krijgen.  
Nog later trok ik de oefening zelf door naar mensen met een migratiegeschiedenis. Ik kwam tot de confronterende vaststelling dat, ik,  wanneer ik een vergadering leidde,  mensen met migratiegeschiedenis veel gemakkelijker onderbrak dan witte mensen. Ik nam hen onbewust minder ernstig. Sindsdien let ik daarop, en worden vergaderingen ook vaker door mensen met een migratiegeschiedenis zelf geleid. In het begin voelde ik zelf veel weerstand. Ik dacht: "ik doe het toch goed?!" En dat was op vele vlakken ook zo, maar uit een draaiend voorzitterschap van vergaderingen heb ik al ontzettend veel opgestoken. 
En nu vraag ik me af hoe het met vrouwen met een migratiegeschiedenis zit? En met mensen met een migratiegeschiedenis van verschillende leeftijden en afkomsten? Neem ik iedereen even ernstig? Of maak ik onbewust onderscheid…? Of...? 

---

​INTERESSANT
Impact op Luc
De oefening met stellingen over seksisme zette Luc aan het denken. Verandering begint bij het besef dat er iets  moet veranderen. De oefening had als voordeel om niet met de vinger te wijzen, maar te vertrekken van vaststellingen. Luc heeft ook de moed om zichzelf in vraag te durven stellen en actie te ondernemen. 

Op organisatieniveau
Er kwam al meer evenwicht in spreektijd in vergaderingen waar Luc zelf een eindverantwoordelijkheid voor heeft. Dit zet heel het team in zijn sterkte. Door vergaderingen vaker te laten leiden door mensen met een migratieachtergrond stijgt de kans dat ze ernstiger genomen worden door collega’s. 

KAN EVENTUEEL OOK
​Op organisatieniveau

• De leidinggevende en collega’s erover aanspreken: “Ik deed eens mee met die oefening, ik zit met de vraag hoe het bij ons zit, en hoe we de spreektijd van iedereen kunnen garanderen . Wat denken jullie?” Deze vragende en niet confronterende aanpak, in de eerste persoon geformuleerd, kan mogelijke weerstand tegengaan.  
• De leidinggevende zou een methodiek kunnen hanteren die de inbreng van iedereen versterkt – een eventueel onevenwicht in spreektijd hoeft dan zelfs niet onder woorden gebracht te worden. ​