 Tijdens een Champions League wedstrijd tussen PSG en Basaksehir zegt de vierde ref “die zwarte daar” tegen de assistent-trainer van de Turkse club. De spelers van Basaksehir weigerden om verder te spelen en werden daarbij gesteund door de PSG-spelers. De wedstrijd werd stopgezet. Na een onderzoek van de UEFA werd de scheidsrechter geschorst tot het einde van het seizoen.
0 Opmerkingen
 In de eerste klasse, roept een supporter “vuile zwarte” naar een speler met een donkere huidskleur. De speler doet gewoon verder en laat de supporter roepen. “Die gaat me niet uit mijn concentratie halen”, denkt hij.
Een viertal Nederlandse universitaire studenten wilden meer filosofen en denkers van andere culturen in hun cursussen. Ze lanceerden in 2018 een campagne met een petitie: “Why is my curriculum so white?” De petitie werd begeleid door een korte analyse van hun lesmateriaal. Dat bleek voor 90% gestoffeerd met mannelijke denkers uit Europa. Ze toonden ook dat andere universiteiten beter scoorden. Ze boden dus een alternatief, zonder met de vinger te wijzen. De petitie werd door 70 à 80% van de studenten getekend. Na de Black Lives Matter-betogingen ten gevolge van de dood van George Floyd, werd een aangepaste syllabus door de faculteit goedgekeurd.
 Wanneer Quon rondbelt om een appartement te vinden, zegt hij pas achteraf zijn naam. Hij zegt dan meestal: “Je gaat misschien even schrikken, maar ik heb een vreemde naam, Quon, ik ben van Chinese afkomst”.
 Verschillende onderzoeken wijzen op structurele discriminatie op de huurmarkt op basis van huidskleur, nationaliteit of etnisch-culturele achtergrond In Gent werden verschillende rondes van mystery shopping en proactieve praktijktesten gedaan bij vastgoedmakelaars, in samenwerking met academici. Immomakelaars kregen van een valse klant de vraag om hun woning niet te verhuren aan bepaalde bevolkingsgroepen. Deze aanpak levert interessante resultaten op: het aantal vastgoedmakelaars dat bij de eerste contactname tegen de lamp liepen daalde van 26 % (2015) naar 14% (2016-17) en zelfs 2% (2018) na een gesprek met de hardleerse makelaars bij Unia. (bron: Memorandum NAPAR Coalitie).
Sarah Saputra, van Indonesische afkomst, belt om een appartement te kunnen bezoeken. Het appartement is niet meer beschikbaar. Ze laat haar vriend Wim Verlinden, een witte man zonder migratieachtergrond, even later ook bellen. Hij mag wel op bezoek komen.
Een immomakelaar staat in goed contact met iemand die betrokken is bij een werking voor vluchtelingen. Af en toe bellen of zien ze elkaar en hebben ze het over hoe deze mensen worden opgevangen, welk soort woning ze zoeken en of ze de huidige woning op een correcte manier kunnen bewonen. Wanneer de makelaar een mogelijks geschikte woning heeft, laat hij dat weten. Uiteraard moet de eigenaar dan ook nog akkoord zijn. Maar verschillende erkende vluchtelingen hebben zo al een woning kunnen vinden.
 Verschillende Belgische politiezones voeren in 2021-2023 in samenwerking met Unia, LEVL en Uit de Marge een project om racisme aan te pakken. Er zijn vier doelstellingen:
 Luc, witte man: Tijdens een conferentie deed ik mee aan een oefening over seksisme op de werkvloer. Bij elke stelling moesten de deelnemers een positie in de ruimte innemen. De posities waren "eens" , "ik weet het niet", een "oneens". De vraag luidde plots: “Tijdens teamvergaderingen worden vrouwen meer onderbroken dan mannen.” Ik ging in het midden staan. Ik had er geen idee van hoe de collega’s dat ervaarden. Op het einde van de oefening kreeg ik de opdracht mee om met mijn bevindingen aan de slag te gaan op mijn werk. Enkele dagen later stelde ik de vraag aan een vrouwelijke collega. Ze merkte op dat vrouwen inderdaad minder het woord nemen of krijgen. Nog later trok ik de oefening zelf door naar mensen met een migratiegeschiedenis. Ik kwam tot de confronterende vaststelling dat, ik, wanneer ik een vergadering leidde, mensen met migratiegeschiedenis veel gemakkelijker onderbrak dan witte mensen. Ik nam hen onbewust minder ernstig. Sindsdien let ik daarop, en worden vergaderingen ook vaker door mensen met een migratiegeschiedenis zelf geleid. In het begin voelde ik zelf veel weerstand. Ik dacht: "ik doe het toch goed?!" En dat was op vele vlakken ook zo, maar uit een draaiend voorzitterschap van vergaderingen heb ik al ontzettend veel opgestoken. En nu vraag ik me af hoe het met vrouwen met een migratiegeschiedenis zit? En met mensen met een migratiegeschiedenis van verschillende leeftijden en afkomsten? Neem ik iedereen even ernstig? Of maak ik onbewust onderscheid…? Of...?
 Maaike: "Waar ik lang mee geworsteld heb, en nog steeds mee worstel, is mijn aangeleerd, ingebakken wit superioriteitsgevoel. Denken dat ik het zal oplossen, en dat ik het wel weet. Zeker als ‘hulp’-verlener leefde dit sterk in mij. Als sociaal werkster had ik het gevoel dat ik het goed deed, met empathie. Maar op de duur besefte ik dat er - zeker in diepere contacten - vaak een gebrek aan wederkerigheid was in de relatie. Sindsdien probeer ik hiervoor op te letten. Ik wil samen op weg gaan. Ik deel mijn bekommernissen ook met de persoon waarmee ik werk, tot op een zekere hoogte. In privé-contexten kan ik daar nog iets verder in gaan. Dan zijn we vrienden van elkaar, ik ben er niet enkel voor mijn vriend, hij/zij is er evengoed voor mij. Hoe slaag je erin om als sociaal werkster een professionele basishouding te behouden en toch die wederkerigheid in de relatie te hebben? Maaike: "Je kunt af en toe om evaluatie vragen. Vragen: "Hoe heb jij dit ervaren? Ben je op iets gebotst dat je niet aangenaam vond? Wat kunnen we beter doen volgens jou? Je geeft zo duidelijk het signaal dat hij/zij ook iets te bieden heeft. Er is niets meer vernederend voor iemand dan dat er niets meer van hem of haar verwacht wordt. Als sociaal werker moeten we onszelf de vraag stellen of we het ook nog tof vinden als mensen doorgroeien en onze collega's worden, of dat we het liefst een hulprelatie behouden? Dat is ook een vraag die ik me geregeld stel. Ik botste ook enkele jaren geleden op een boekje van een groot-nonkel van mijn moeder, die in 1917 als missionaris zeer kleinerende zaken schreef over Congolezen. Dit is mijn voorouder, ik moet in de spiegel durven kijken. Dit is niet altijd leuk, maar wel broodnodig."
Sara, moeder van Joodse afkomst, prikkelt haar kinderen van kleins af aan over racisme. Ze stelt heel vaak vragen. Tijdens een uitstap naar de Efteling bijvoorbeeld. Ze kijkt dan samen met haar kinderen van 6, 12 en 14 jaar kritisch naar het beeld van een 'oriëntaalse' blote vrouw in de attractie Fata Morgana. “Wat is er hier problematisch? Je weet wat antisemitisme is, maar wat gebeurt er hier met mensen van kleur en met vrouwen?”. Wanneer ze een wandeling maken, bevraagt zij hen ook geregeld: “Wie is aan het poetsen, wie maakt jouw eten? Wie heeft de centrale rol in deze film?” Sara: “Op Netflix zijn er tal van interessante documentaires en series. Zoals Dear White People, 13th, of recent The Chair. Ik kocht ook kinderboeken aan, zoals A is for Activist van Innosanto Nagara, Black Girl Magic of uit de geweldige reeks Van klein tot groots. Die over Malala en Rosa Parks zijn onze favorieten. Die series en boeken zijn voer voor gesprek met mijn kinderen.”
 Een dame die naar de pedicure van een gemeenschapscentrum komt, maakt zich boos en scheldt twee onthaalmedewerksters met hoofddoek uit. Ze had gebeld naar het centrum en blijkbaar nam niemand op. Ze zegt onder meer: "Ga terug naar jullie land". Het bestuur wordt verwittigd, ook de centrumleider van het dienstencentrum die de pedicure organiseerde. Er komt een gesprek met de dame. Er geldt nultolerantie voor racisme in het gemeenschapscentrum.
|
Omwille van privacyredenen hebben we de namen van de betrokkenen gewijzigd. |
RSS-feed
|
ReactToRacism is een initiatief van
|
Met de steun van
|
|
|
|
|